Երկմտանքս ծերացած

Երբ գիշերը
ձեռագիրը թողնի ստվերիս
կը տարածեմ ձեռքերս անծիր
կը պոկեմ երեկվա ճյուղերից կախված մի երազ
լուռ կը մոտենամ
քո հազարամեա
- բայց դեռ մանուկ- սպասումին
ու կը սնեմ պահերդ միայնակ
գուցե հագենա
երկմտանքս
արդեն ծերացած...

Հարազատ հեռավորություն

Հեռվում

շատ հեռվում

մի զույգ խաժ աչքեր

կարոտած հայացքն են ուղղել տունդարձի ճամբին:

Նույն հեռուներում

մի այր հայր

ժպտում է

ինչ որ մի թախիծ

մեղմելով իր մէջ:

Այստեղ

ձանձրույթի կոկորդում կալանված պահերս

տնքում են անցյալից հայտնված ցիրուցան հուշերից:

Ափսեի միջից վերցնում եմ մի կանաչ խնձոր

շտապ կրծում

որ գեղեցկանաս.

գիտեմ

որ նաև դու

կժառանգես մի ժպիտ

ու մի խաժ հայացք

այս հարազատ տարածության մեջ:

Արարիչներ

Այս օրերին
իմ չորս պատի անկյուններից
շշուկներ են լսվում անվերջ
երկու հոգի փսփսում են
մեկ ծիծաղում
հանկարծ լռում
խորհում են լուրջ:

Այս օրերին
մենք երկուսս՝
Աստված ու ես
թևանցուկ՝
ստեղծագործում
քեզ ենք արարում:

Տղան

I.

Փոքրիկ տղան
չորրորդ հարկի լուսամուտին նստած
անցորդների գլխին թքում
և աննկատ թաքնվում էր վարագույրի հետևում:
Փոքրիկ տղան
մայթում կանգնած
քար էր նետում հարեվանի լուսամուտին
ու թաքնվում պատի հետևում:

II.

Փոքրիկ տղան
որ այլևս փոքր չէ
կանգնած ամայի տան լուսամուտի առջև
թքում է այն փողոցի վրա
ուր թաքցրել է իր մանկությունը
բայց չի թաքնվում:
Հասուն տղան
նորոգում է լուսամուտը
որ ջարդել է հարեվանի փոքրիկ տղան
ու թաքնվել իր մանկության օրերում:

Միավանկ անուն

Կապտած երկնքի

խելառ օդի
և քո համանուն մոլեգնոտ կրքի պես
ընտելացել եմ ինձ միաձուլող
քրոմոսոմների վայրի ներխուժմանը:
Պիրկ ազդրերս եսամոլ բավարարությամբ
ժխտում են ինքնուրացման կաղապարները
ափերիդ միջում:
Ինձ քո շունչն է հարկավոր
միահեծան անհայտությունից
փրկվելու համար:
Ինձ քո միավանկ անունն է պետք
սև-սպիտակ ձայները զատելու համար:
Ինձ քո մերկացնող
ձեռքերն են պետք
որ տեղավորեմ հազար տարին
մի գիշերվա մեջ:

Փարաջանովի նուռը

Կանգառում կեսգիշերվա
պառկում եմ սալաքարերին տագնապներիս
նա (անունը՝ չգիտեմ)
մատներով իր հայացքի
պարուրում է մարմինս
պարուրում հոգիս:

Հեծած սլաքին վայրկյանների
աստիճաններ եմ բարձրանում անվերջ
գիտեմ
կհանդիպեմ նրան
հաջորդ աստիճանին նստած
բռան մեջ
նռան յոթ հատիկներ։

Թաց երեկո

Գիշերվա մեջ այս խոնավ

ինձ միայն հետաքրքրում է

խխունջների անմիտ սողքը

անձրևի տակ

ու մոռանում եմ

որ շտապ պիտի ստեղծագործել

մինչ ծիածանի բացվելը:

Թաց է երեկոն

թրջվել է Աստված

ու թաքնվել կարմիր գրքի էջերում

ես փորձում եմ գտնել նրան

խխունջների հետքերով:

Երեկոն թաց է

իսկ ես խենթս

բուժում եմ

նեխած ուղեղս

բորբոսնած սիգարետներով

մինչ անձրևը

կույս տողերս է բռնաբարում

երգս դարձնելով մի լկտի գովազդ:

Ս-ին

         
                                                                                                                                              Ս-ին

Մենք երկվորեակներ էինք, դու մեծացար տասը տարով իսկ ես անընդհատ մանկանում, չեմ  հասունանում: Անկեղծ ասած՝ ինձ դոր է գալիս քո մեծանալը և իմ...

Երբ քեզ այցի եմ գալիս

տմբտմբացնում ես գլուխդ

ուղեղիդ բջիջների մի քանի միլիոնը մաշեցնում

որ համոզվես կամ համոզես

որ սա իմ խելառ կյանքի վերջին Նոր Տարին է լինելու

որ ժամանակ չկա

որ վերջապես պետք է աճել

կնանալ

մայրանալ

որ մյուս տարի մենք տարիքակիցներ ենք դառնալու

ու հիշելու ենք այն ինը ամիսները

որ ապրեցինք

ես իմ մոր

դու քո մոր արգանդում համընթաց:

Երբեմն փորձում ես քայլել իմ ոտնահետքերով
բայց խոստովանիր որ նյարդերդ չեն դիմանում

և ականջներդ խլանում են կոտրվելուդ ձայնից
(որի համար վերջերս գլխապտույտ ես զգում)

Խոստովանիր որ ես յուրահատուկ տաղանդ ունեմ

ընտիր ընկերներ գտնելու

և նրանց մի օրում կորցնելու մեջ

որ դու գիտես

ինչու եմ քեզ գրում հենց հիմա

որովհետև ընդամենը մի քանի րոպե առաջ լսեցիր

կոտրվելոս ձայնը երազիդ մեջ:

Ծննդոց

Ընտրեցին մի զույգ համեստ մարդ ու կին
նրա թևերը պոկեցին
հրամայեցին աշխարհ գալ
ու ցած նետեցին ճիշտ ժամը յոթին:
Ընդամենը քսանյոթ քայլ
Դուռը թակեց
նրանք չկային
համերգ էին գնացել
նրան ծնելու ժամանակ չկար:

                                               

-Գրի՛ր, ասում է

-Գրի՛ր ասում է
թե ինչպես է տեղավորվում
արեւը մանկան փոքր ափերում
գրի՛ր ինչպես է կապույտը երկնի
անհունանում ավելի
սեւ աչքերի մեջ:

Ո՛չ մի բուռ ցորեն
երկնի պնակում
ո՛չ էլ մի պատառ երկինք՝ սեղանին
ու՞ր է պոետը խելագար ...

-Գրի՛ր ասում է
մինչ ես անճարակ
քերծում եմ դեմքը
նրա աչքերով ինձ նայող թղթի:

Ախտ պոեզիայի

Բանաստեղծը
որ վաղուց չեր մահացել
հողին հանձնեց արեւելքն անարեւ
կուլ տվեց արտասուքն իր ծխահամ
եւ աչքերը կախ գցեց
վերջին պահին:

Բանաստեղծը
որ մոռացել էր իր բախտը
խզբզեց գունավոր երազներ
ու լուռ մեռավ
ախտից պոեզիայի։