Wednesday, April 25, 2012

Ախտ պոեզիայի


Բանաստեղծը
որ վաղուց չեր մահացել
հողին հանձնեց արեւելքն անարեւ
կուլ տվեց արտասուքն իր ծխահամ
եւ աչքերը կախ գցեց
վերջին պահին:

Բանաստեղծը
որ մոռացել էր իր բախտը
խզբզեց գունավոր երազներ
ու լուռ մեռավ
ախտից պոեզիայի։




                                                         

2 comments:

Anonymous said...

Hay azgi taghandashat hayuhi...vori hamar kareli e partcenal...

Anonymous said...

էլէՆա ջան,
շնորհավորում եմ Քեզ՝ այս մտերմիկ անկյունը ստեղծելու համար:
Քայլիր հաստա՛տ քայլերով. Չէ որ դու գեղեցիկն ու վեհը տեսնելու, զգալու եւ ստեղծելու ունակությունն ու ընդունակությունն ունես. Այն ամենը, որ պետք են իրա՛վ արվեստագետներին ու բանաստեղծներին:

Վահե Արմեն
Թեհրան