Փարաջանովի նուռը

Կանգառում կեսգիշերվա
պառկում եմ սալաքարերին տագնապներիս
նա (անունը՝ չգիտեմ)
մատներով իր հայացքի
պարուրում է մարմինս
պարուրում հոգիս:

Հեծած սլաքին վայրկյանների
աստիճաններ եմ բարձրանում անվերջ
գիտեմ
կհանդիպեմ նրան
հաջորդ աստիճանին նստած
բռան մեջ
նռան յոթ հատիկներ։