Դու՝ փշերով պարուրված
ժամանակից կարծրացած
ժամանակից կարծրացած
մի վարդ,
քո յուրաքանչյուր փուշը՝ վերք։
Ես կարող էի մոտենալ,
կամրջել ցավող հեռավորությունը,
բայց քո սիրո տեսակը
սուր
խոցելի
չճանաչեց ձեռքերը իմ
ծակեց թավշյա շշուկներս։
պետք է այլևս չդիպչել
փշիդ
պաշտպանվել բախումների խայթոցից
թաքնվել երազի հետևում
որտեղ բացակայությունը նրբանում,
ցավը դառնում է պոեզիա,
փշերդ լուծվում են լռության մեջ
ու քեզ կարոտելու ցավը
ծաղկում է քաղցրության մեջ։
Պետք է այլևս չդիպչել
քո փշին
քո վերքին
քո հուշերին
մնալ հեռվում
մնալ անծանոթ։
No comments:
Post a Comment