Խոցելի

Դու՝ փշերով պարուրված
ժամանակից կարծրացած

մի վարդ,

քո յուրաքանչյուր փուշը՝ վերք։

Ես կարող էի մոտենալ,

կամրջել ցավող հեռավորությունը,

բայց քո սիրո տեսակը

սուր 

խոցելի

չճանաչեց ձեռքերը իմ

ծակեց թավշյա շշուկներս։ 

պէտք է այլևս չդիպչել 

փշիդ

պաշտպանվել բախումների խայթոցից

թաքնվել երազի հետևում 

որտեղ բացակայությունը նրբանում է,

ցավը դառնում պոեզիա

ու փշերդ լուծվում լռության մեջ

ու քեզ կարոտելու ցավը

ծաղկում է քաղցրության մեջ։

Պետք է այլևս չդիպչել

քո փշին

քո վերքին

քո հուշորին

մնալ հեռվում

մնալ անծանոթ։ 

Ուշացած

Սիրտս երերում էր

տարիների ծանրությունից,

շուրթերս ծանր

չասված խոսքերից։

Երբ սուր քարերը 

արդեն հարթվել էին 

բացակայության գետերն անցնելով՝

վերադարձա

քեզ հետ աստղերի լեզվով

խոսելու համար,

շշուկներս սակայն

ձորը նետվեցին։

Այդ վերադարձը

դատարկության մեջ

կորած մրմունջ էր։ 

Անհարազատ

Փակ սենյակ

և այնտեղ նստած անծանոթ մի ուրվական

մտերիմիս շապիկի մեջ։ 

Նրա ծիծաղն անգամ

թափվում էր ովկյանոսի մեջ

հանգցնում

կրակներն անցյալի։