Իր աննվագ գիշերներում
մերթ լսում է հին երգերի
մեղեդիներն
ունայն
ձեռքերի
ափերի միջից:
Հոգու թափառիկ բեկորները
ծանոթ անկյունից
աչքերը հառել նվագարանին
ու հորինում են կապույտ օրերից
մի նոր սերենադ...
կրքոտ ափերը տաղ են որոնում
տա՜ղ են որոնում...
Նա հիշում
է
որ մատները թողել է
դաշնամուրի ստեղներին։
No comments:
Post a Comment