Քաւություն

Դեռ չմկրտավծ մանկան նման

ուսերին դրված Ադամ պապիկի

ժառանգությունը

ձրի բախշեց

հենց այսօր սրբված

միլիոնատերերին

ու Տիրոջն համոզեց

որ արձակուրդ գնա:

Ծնկեց մարմարե բագինի եզրին 

ու մինչ երկինքը շանթեր էր ծնում՝

հառաչող տաղեր արձանագրեց

այս երգարանում:

հետո չոքեց իր խղճի առջեւ,

մի կուշտ աղոթեց

որ անձրեւ տեղա:

 

 Լոս Անջելես դեկտ.15,2008

Լիբրետո երկու գործողությամբ

Գործող անձիք

դու

եւ ես:

Արար առաջին

Կիսավարտ մթնոլորտում

ծխապատ բեմի վրա

դու-ն խաղում է նախավերջին արարը՝

դիմակազերծ անելով ես-ին,

հետո՝ ինքն իրեն:

Ես-ը չոքած դու-ի առջև

լուռ լսում է այն շուրթերին,

որ անզուսպ

անիծում են ինչ որ «պոետիկ»

անդարձ մի պահ:

Դու-ն վայր է դնում

կիրքը քարացած

ու թողնում բեմը

անունկնդիր:

Արար երկրորդ և վերջին

Կիսախավար բեմի անկյունում,

ես-ը գիրկն առած իր պարտությունը

փրկված «հպարտությունը»`

կրկին վերցնում է դիմակն ու պիեսը

ու խաղում  վերջին արարը՝

իր ստվերի հետ:

Թեհրան,մարտ 2007

 

Վերջին կանգառ

Այս երգն անխոս

գրվել է միայն խաժերի համար,

որ կշտամբում են

հրերը սիրո,

հանձնվում են

առանց տրվելու

ու մարում հավերժ՝

կիզելով բոլոր կրքերը լուրթ։

Այս երգը ուշ

գրվել է վաղուց

ցուլերի համար անսանձ, ըմբոստ,

որ բախտը ձախողակ

խլել է նրանց ունակությունը

սիրահարվելու...

Ո՞վ կիմանա,

որ այս երգը գրվում է հաճախ

աշխարհից հեռու

մի մանկացած պոետի կրծքում:

Թեհրան, 2007