Այնպես եմ ատում ինքս ինձ,
երբ քո հուշերի բեկորները
ցրված եմ տեսնում
ամենուր։
Կարծես ճնշվում է հյուծված մարմինս
ու փլուզվում
անցյալի ավերակների տակ։
Դու օտարի ձայնի մեջ թաքնված
սուրճ ես պատվիրում սրճարաններում
ու նրանց երգերի միջով ինձ հետ զրուցում․
ուրվականի նման
թափառում ես
անցորդների ժպիտի մեջ,
և դու ամենուր ես։
Ինչպէ՞ս չլսել թրթռուն երգը,
որ ապրում է ոսկորներիս մեջ։
Ամեն վայրկյան ժամացույցը հակառակ է պտտվում
ու ես հայտնվում եմ այն փողոցում
որտեղ դու կանգնած ես,
որտեղ ընդմիշտ
գամում ես դիմագիծդ
իմ մտքերի փափուկ կավին։
Այնպես ուզում եմ մոռանալ քեզ
բայց աշխարհը տեղավորվել է
քո մաշկի տակ։
Հունիս 2009
No comments:
Post a Comment