Երկմտանքս ծերացած

Երբ գիշերը
ձեռագիրը թողնի ստվերիս,
կը տարածեմ ձեռքերս անծիր,
կը պոկեմ երեկվա ճյուղերից կախված մի երազ,
լուռ կը մոտենամ
քո հազարամեա
- բայց դեռ մանուկ- սպասումին,
ու կը սնեմ պահերդ միայնակ,
գուցե հագենա երկմտանքս
արդեն ծերացած...